Fragment łączący zatokę, do której przybiła
"Gracja" z Boheme City był miejscem częstych wycieczek pieszych i
rowerowych. W tygodniu przychodzili tu wagarowicze, a w weekendy rodzice z dziećmi. Sporadycznie pojawiali się tu także rowerzyści oraz irytujący trenerzy poszukujący
przeciwników wśród podróżnych.
- Na pewno nie chcesz odpocząć? - zapytał po raz kolejny Kyle.
- Nie - odparł zdecydowanie.
Jimmy nie mógł doczekać się spotkania z ojcem. Pomimo marzenia jakim była podroż po regionie Jhnelle bardzo odczuwał brak rodziców. Poniekąd cieszył się,
że już wkrótce spotka się z tatą i mamą, ale żałował, że zakończy swoją wyprawę w połowie drogi. Ominą go spotkania z liderami, nowe pokemony i kolejne
spotkania z regulatorami. Był jeszcze dzieckiem. Pozostawało mu czekać dziesięć
lat do chwili, kiedy będzie mu dane odebrać starter i wyruszyć.
- Myślisz, że mama będzie na mnie zła za tę ucieczkę? - spytał ostrożnie.
- Na pewno już jej minęło - machnął ręką starszy z braci. - Poza tym nic złego
ci się nie stało. Za moment Diana odzyska swojego "synusia" - zaśmiał
się.
- Przynajmniej jeszcze zobaczę twój pojedynek z tatą - zmienił temat. - Jesteś
przygotowany?
- Niespecjalnie - wzruszył ramionami.
Ostatnią rzeczą jaką przejmował się Kyle była walka z Henrym. Myślami wybiegał
w dalszą przyszłość. Zastanawiał się, z jaką pozycją zakończy się turniej
Jhnelle i w jaki sposób Henry zareaguje na wieść o tym, że jego syn w przyszłym
roku zacznie współpracę z Kawą.
- Jak zawsze...
- Co masz na myśli mówiąc: "jak zawsze"? - zdenerwował się Kyle.
- To, że dupa z ciebie nie trener!
Starszy brat zamilknął na moment.
- Uważaj na słowa! - wykrztusił wreszcie.
- Po co mam uważać?! Za moment pozbędziesz się mnie i będziesz mógł być kiepskim
trenerem, albo dennym aktoro-muzykiem!
Przez ostatnie tygodnie nie dochodziło do spięć pomiędzy braćmi. Jimmy wydawał
się posłuszniejszy i grzeczniejszy w stosunku Kyle'a. Również starszy z braci
zdawał się mieć większą cierpliwość.
Kyle nie miał zamiaru się hamować. Już chciał wygarnąć wszystko młodszemu
bratu, z czym wstrzymywał się przez ostatnie miesiące, gdy nagle zaskoczony
Jimmy rzucił:
- O jasna! Coś się dzieje.
Nie czekając na reakcję towarzysza zajrzał do swojego plecaka. Szybkim ruchem wyrzucił
zawartość torby na ziemię. Jajo, które otrzymał od Harpera drżało. Na skorupie
pojawiły się pęknięcia.
- Wykluwa się! - zaczął alarmować Jimmy. - Za moment z pomocą mojego nowego
pokemona udowodnię ci, że jesteś kiepskim trenerem - zdążył jeszcze syknąć.
Skorupa pękła, odsłaniając nowo narodzonego pokemona. Na rękach Jimmy'ego pojawiła
się dzidzia-pokemon. Był to zielony stworek mający dużą głowę, na której
znajdował się przerażony pyszczek i błękitne oczy szklące się pod wpływem
nadchodzących łez, a oklapłe uszka opadały po jego różowych policzkach.
- Jesteś słodki! - zawołał Jimmy.
Po ciemności panującej wewnątrz jajka pierwszy raz zobaczył świat, który wydał
mu się jeszcze potworniejszy od mroków w jakich przesiedział ostatnie tygodnie.
W maluchu rosło przerażenie.
- Ba-aa-aaa-a - zaczął szlochać.
- Uspokój się! - poklepał go po łebku sześciolatek.
"Przyjacielskie pocieszenie" pokemon zinterpretował jako uderzenie w
celu wyrządzenia mu krzywdy. Płacz momentalnie nasilił się.
- Co to za krzykacz? - zawołał Kyle zatykając uszy.
Pytanie Danielsa zniknęło pomiędzy głośnymi lamentami płaczliwego pokemona.
- Kyle... - jęknął Jimmy. - Jak mam go uspokoić? - spytał, próbując zatkać głośny
pyszczek ręką.
- Mnie się pytasz? - odkrzyknął trener.
Bezradny Jimmy wstał na równe nogi z pokemonem na rękach i raz jeszcze spróbował
go uspokoić, mówiąc cicho:
- W porządku, maleństwo. Nikt nie chce ci zrobić krzywdy - zapewniał.
Pokemon nie był tego taki pewien. Wpadł w histerię. Znajdował się na rękach u
nieznajomego, który w dodatku trzymał go nad ziemią. Maluch czując, że ma lęk
wysokości zaczął płakać jeszcze głośniej.
Nie mogący dłużej słuchać wrzasków Kyle sięgnął po pokedex i zeskanował nowo
narodzonego zwierzaka.
- Aaaaaa! - zaczął wrzeszczeć wielki
mistrz D.
- Następny - mruknął Kyle. - Mistrzu, co robisz?
- Próbuję zagłuszyć Basetkę, który jest
niezwykłym histerykiem - wyjaśnił. -
Aaaaa!
- Zamknij go w pokeballu! - oznajmił, po chwili zastanowienia Daniels.
- Zamknąć? Ale miałem ci udowodnić, że jesteś słabym trenerem - sprzeciwił się
Jimmy.
- Ty matole! - wydarł się Kyle. - Zamknij go w pokeballu zanim eksploduje mi głowa
od tych jego wrzasków!
Basetka była przerażona. Strach przed ludźmi zmusił ją do podjęcia ucieczki.
Walczący stworek wyrwał się z rąk mniejszego z "napastników" i skoczył
na ziemię. Nie czekając na ich reakcję zaczął biec przed siebie.
- Basetka! Zaczekaj! - wołał Jim ruszając w pogoń za pokemonem.
Po chwili młodszy z Danielsów zniknął, gdzieś w krzakach. Kyle'owi opadły ramiona. Czuł,
że dzisiejszego dnia nie dotrą do Boheme City, a stracą czas na opanowanie
histerii pokemona, który nie potrafi zachować spokoju.
- Co za bezsens - westchnął, sięgając do plecaka po pokeball.
Z wnętrza kuli wyłonił się Falcon.
- Falcon, znajdź mojego brata - nakazał.
Pokemon wzbił się w niebo, a jego trener ruszył wolnym krokiem przed siebie.
Basetka wbiegła na wzgórze, gdzie mogła spokojnie złapać oddech. Płacz wyczerpał
ją w zupełności, ale na całe szczęście udało jej się zgubić tego dziwnego chłopczyka-tenera.
Dopiero teraz mogła rozejrzeć się wokoło i zastanowić się, co dalej? Ze wzgórza
roztaczał się widok na pobliskie łąki, plażę i miasto. Basetka była zupełnie
sama. Po policzkach pokemona zaczęły płynąć łzy. Czuła ogromny smutek wywołany
brakiem kogokolwiek. Usiadła na brązowym kamieniu i zaczęła pochlipywać.
- Beeeeeeeee! - rozległo się.
Kamień, na którym siedziała zaczął trząść się i brzydko pachnieć. Pokemon
zeskoczył na ziemię i spojrzał na wyrastającą przed nią górę tłuszczu. Bek właśnie
odsypiał wczorajszy dzień zakochanych i nie spodziewał się niczyich odwiedzin.
Z nieznanych mu przyczyn pokemony unikały jego towarzystwa. Nie zjawiały się
gdy je zapraszał na urodziny, święta czy pikniki. Dlatego też widok roztrzęsionej
Basetki wywołał u niego zdziwienie o zapachu zgniłego jaja.
- Bek? - spytał miło.
Basetka miała dylemat. Rozpłakać się, czy uciekać? Gdy Bek zażądał od niej
przywitania w postaci przytulenia wiedziała, że musi ratować się poprzez
ucieczkę.
- Baaaaaaaaa! - krzyczała, zbiegając ze wzgórza.
- Beeeeek! - zawołał za nią mając nadzieję na ponowną wizytę Basetki, po czym
wrócił do przerwanej drzemki.
Histeryczka wpadła prosto w ramiona Jimmy'ego, który właśnie wdrapywał się na
wzgórze. Pokemon zamilkł. Nie miał siły dłużej krzyczeć. Nie mogąc dłużej
opierać się zmęczeniu zasnął na rękach sześciolatka. Po chwili z nieba sfrunął
Falcon informując tym samym, że znalazł młodszego z Danielsów.
- Złapałeś Basetkę? - zaczął na wstępie Kyle.
- Tak.
- To zamknij ją w pokeballu zanim...
- Zanim piękni i młodzi! - w połowie zdania przerwał mu głos Brendana.
- Do akcji gotowi! - dodała Brenda.
- I tak dalej i tak dalej - przerwała motto Britanny.
- Jak śmiesz psuć nasze motto? - wrzasnęła siostra.
- Oni słyszeli je tyle razy, że z pewnością nie chcą usłyszeć go ponownie -
wyjaśniła.
- Akurat! Jesteś po prostu zazdrosna o to, że nie masz swojego fragmentu motta
- wytknęła jej Brenda.
- Możecie ciszej? Basetka dopiero usnęła. Jak ją obudzicie znowu zacznie płakać
- wyszeptał Jimmy.
- Przejdźmy do rzeczy! Oddajcie nam Falcona i Basetkę! - nakazała Brenda.
- Falcon i Basetka? - powtórzyła z niedowierzaniem Britanny. - I to jest ten
podstępny plan?
- Brendo, to jest genialny pomysł! - oświadczyła entuzjastycznie męska część
zespołu.
- Chcesz powiedzieć, że uganiamy się po tych wertepach za tymi dwoma, bo tobie
zachciało się Basetki i Falcona? Mogłaś coś powiedzieć wcześniej. Mogłabym złapać
ci takie pospolite dziadostwo...
- Jakie pospolite dziadostwo? - Kyle oburzył się krytyką swojego pokemona. -
Falcon jest bardzo dobrze wytrenowany!
- Właśnie! - zawtórował mu Jimmy. - A ja swoją Basetkę dostałem od samego
mistrza Harpera!
- Widać jak mało wiesz o złych zespołach. My kradniemy, a nie łapiemy - Brenda
objaśniła złożoność organizacji.
- To nie zmienia faktu, że chcesz okraść przeciętniaków.
- Zaraz możemy to sprawdzić - odparł szybko Kyle.
- Pojedynek, tak? - uśmiechnęła się Britanny. - Niech wam będzie, ale jak
przegrasz to nie płacz. Aubrey, walcz!
Na polu pojawiło się okrągłe stworzonko o dużych zielonych oczach, czerwonych
policzkach w kształcie serduszek i postrzępionych uszach.
- Nie wygląda na silnego - ocenił pokemona Kyle.
Skinąwszy głową w porozumieniu z młodszym zawołał:
- Falcon, powinieneś sobie poradzić z nim.
Sokół podniósł się do lotu. Rozpoczęła się walka.
- Aubrey, różowe serduszka, białe uszka!
Z policzków i uszów przeciwnika wystrzeliły kolorowe światełka. Jedno
mocniejsze uderzenie skrzydeł Falcona wystarczyło, aby zniszczyć dziwaczny
atak.
- Takim czymś nie powstrzymasz Falcona - powiedział pewnie Kyle. - Teraz, użyj
dziobania.
Sokół ruszył w kierunku Aubrey. Britanny tylko się uśmiechnęła. Gdy przeciwnik
był wystarczająco blisko wydała komendę:
- Użyj seksapilu!
Aubrey otoczył krąg serduszek, który niespodziewanie przeniósł się na Falcona.
Różowe serduszka rozprysły jak mydlane bańki pozostawiając na polu
zdezorientowanego jastrzębia.
- Falcon, co z tobą? - zawołał zdenerwowany trener. - Kontynuuj atak!
Pokemon nie odpowiadał. Przycupnął na ziemi i wpatrywał się w swoją
przeciwniczkę ignorując komendy swojego trenera. Kyle sięgnął po pokedex w
nadziei, że dowie się jak postępować.
- Aubrey - zaczął wielki mistrz D.
- Najseksowniejszy pokemon Jhnelle, ale według
mnie to bardziej sprawa gustu i zboczeń, bo jak wam ludziom mogą się podobać
pokemony?
- Nie wiem.
- Ja też nie, ale ponoć tacy są!
- Mistrzu jak z nią walczyć?
- Ładnym wyglądem i bezpruderyjnością!
- Czym? - zmarszczył brwi w zdziwieniu.
- Wystaw do walki ładniejszego pokemona
pozbawionego pruderii!
- Tak się załatwia przeciwnika! - zaśmiała się Britanny.
- Wygram z tobą tak czy inaczej - warknął Kyle. - Koli, użyj ostrego liścia!
Trawiasty kot wyskoczył z pokeballa i niemal od razu przeszedł do ofensywy.
Nagle Falcon poderwał się do lotu i osłonił Aubrey własnym ciałem.
- Koi! - kot przestraszył się reakcji sokoła.
Osłabiony ochroną Aubrey, Falcon rzucił się na Kolego. Zaskoczony jego reakcją
kot był przygotowany na najgorsze. Pokemony Kyle'a zderzyły się ze sobą upadając
na ziemię.
- Cholera! - przeklął ich trener.
- Aubrey to bardzo przydatny pokemon. Rozkochuje w sobie każdego pokemona
przeciwnej płci. Twoje pokemony prędzej będą walczyły ze sobą, niż z nią - wyjaśniła
Britanny. - Mało tego - dodała - energia, którą wydziela Aubrey może obezwładnić
nawet człowieka.
Brenda i Brendan spojrzeli po sobie. Powoli zaczynali rozumieć na czym polegał
fenomen perfum.
- Poddajesz się? - spytała wyraźnie znudzona.
- Jeszcze nie... Marshily, pora na twój wielki debiut! - wybrał następnego
pokemona wycofując tym samym z pola walki Koliego i Falcona.
- Grrr... - zawarczał pokemon na widok Aubrey.
- Jesteś monotematyczny - westchnęła zawiedziona przeciwnikiem Britanny. -
Aubrey, raz jeszcze użyj seksapilu.
Pokemon wypuścił z siebie "sercowy atak". Marshilly stał obojętnie i
wpatrywał się w przeciwnika. - Marśi?
- Atak nie zadziałał na Marshilly! - zdenerwowała się Britanny.
- Czyli... Marshilly to dziewczyna! - wywnioskował Jimmy. - Masz przewagę!
- Racja - skinął głową Kyle. - Piana morska!
Marshilly otworzyła pyszczek wypuszczając z niego spienioną wodę. Aubrey chciała
uniknąć uderzenia, ale spieniona woda otoczyła ją ze wszystkich stron. Pokemon
Britanny oberwał strumieniem wody. Jeszcze przez moment starał się walczyć z
atakiem Marshilly, aby ostatecznie poddać się.
- Tak jak myślałem - ucieszył się Kyle. - Aubrey nie jest tyle silna, co ma
ciekawą strategię.
- Marśi! - ucieszyła się podopieczna Kyle'a.
Marshilly była zazdrosna o względy innych pokemonów. Od zawsze uważała się za
wyjątkowego pokemona. Najpierw powtarzali jej to rodzice, a potem inne
Marshilly z jej stawku. Nawet piraci musieli dostrzegać jej wyjątkowość skoro
porwali ją z innymi, równie wyjątkowymi (choć nie tak wspaniałymi jak ona)
Marshilly. Jednak nic bardziej nie denerwowało błotnego pokemona od żeńskich
przeciwników. Nie lubiła konkurencji, która używała tanich sztuczek.
- Ja ci... - zaczęła się złościć pokonana dziewczyna.
Bek obudził się. Nieco zaspany spojrzał na ludzi walczących na polanie. Wśród
trenerów rozpoznał swoich przyjaciół z festynu. Jego radość była ogromna. Nie
zwlekając przeczłapał ze wzgórza chcąc się przywitać.
- Beek! - zawołał uradowany.
- Znowu ten śmierdziel - rozdrażniła się Britanny.
- Wygląda na to, że Zespół Witamina C musi się zwijać! - ogłosił chłopak.
- Dokończymy naszą walkę innym razem! - mruknęła na odchodne przegrana
trenerka.
Żadne z członków zespołu nie miało ochoty na ponowną konfrontację z Bekiem. Nim
Kyle i Jimmy się spostrzegli Brenda, Brendan i Britanny zniknęli im z pola
widzenia, a wraz z nimi śmierdzący pokemon.
***
Leniwe słońce powoli znikało
za horyzontem. Bracia Daniels zmierzali w stronę Boheme City. Szesciolatek
trzymał w prawej dłoni pokeball Basetki. Co jakiś czas podnosił go na wysokość
oczu i przypatrywał mu się z wielką uwagą.
- Trochę treningu i mazgajstwo Basetki stanie się jej największym atutem - oświadczył.
- Przypominam ci, że jeszcze żadnego pokemona nie udało ci się wytrenować.
- Ale...
- Beeeek! - rozbrzmiało echem.
Na drodze siedział Bek. Po tym jak Zespół Witamina C uciekł postanowił pożegnać
się chociaż z braćmi Daniels.
- Bek! Bek! - charczał człapiąc w stronę ludzi.
- Jim? Mam nadzieję, że uciekasz szybko - rzucił Kyle.
Siedmiolatek skinął głową. Danielsowie zaczęli uciekać.
- Będzie za nami biegł?
- Miejmy nadzieję, że szybko się zmęczy!
***
Dochodziła północ. Blady księżyc
zwisał nad Corella Town oświetlając swymi nikłymi promieniami uliczki, chodniki
i ogrody.
Carie Allen wyszła przez pokój gościnny na balkon. Było zimno, zapięła różową
kurteczkę pod samą szyję i sięgnęła przez szklane drzwi po tackę z
ciasteczkami. Ustawiła ją na stoliku, a sama oparła się o krzesło stojące obok.
Przez moment spoglądała na podwórze niknące w ciemnościach, a potem na
zgliszcza domu pana Hammonda.
- Przyniosłam ciastka - rzuciła wreszcie.
Dziękuję, ale wiesz, że nie potrzebuję
ludzkiego pożywienia - odparł myślami.
Na dachu nad balkonem siedział Underpierot. Lubił przychodzić tutaj i obserwować
wieczór z domu Allenów. Miał wrażenie, że gwiazdy nad ich dachem są większe, jaśniejsze
i piękniejsze. Przyzwyczaił się także do obecności Carrie.
- To co w takim razie jesz?
Smutek.
Carrie skwasiła się jedynie.
- Pewnie ohydnie smakuje - widząc powagę na twarzy rozmówcy dodała: - Martwisz
się czymś?
Nie - odparł krótko kot.
- W przyszłym tygodniu mają pojawić się ludzie z ekipy budowlanej. Będą sprzątać,
a potem wybudują nowy dom - poinformowała go.
Nic nadzwyczajnego - odparł.
- Wy ludzie zawsze ukrywacie przeszłość pod
nowymi ścianami, solidniejszymi drzwiami i nieprzeciekającym dachem.
- To znaczy? - zmarszczyła brwi.
Maskujecie pewne rzeczy, kiedy ich się
wstydzicie - wyjaśnił pokrętnie.
-
Kiedyś na miejscu areny treningowej stał inny budynek, ale też poświęcony
pokemonom. Eksplozja, która zniszczyła wtedy laboratorium ukryła wiele rzeczy,
o których nie masz prawa wiedzieć.
- Dlaczego nie mam? - oburzyła się.
Underpierot uśmiechnął się.
Jesteś za młoda - wyjaśnił.
- Muszę już lecieć - dodał, lewitując
nad balkonem.
- Wpadniesz jeszcze?
Nie, dzisiejszy wieczór traktuj jako pożegnanie
- odparł stanowczo.
- Mam jeszcze
dwie sprawy do załatwienia... - powiedział ciszej.
- Żegnaj, Carrie.
Po tych słowach uniósł się wysoko nad ziemię i zniknął gdzieś pomiędzy
granatowymi chmurami. W progu stanęła Mandisa.
- Dlaczego jeszcze nie śpisz? Wiesz która godzina? - zapytała stanowczo.
Dziewczynka spojrzał na matkę momentalnie bladnąc. Mandisa podbiegła do dziecka
i natychmiast je przytuliła.
- Carrie, boli cię? - spytała drżącym głosem.
Dziewczynka nic nie odpowiedziała. Jedynie pokiwała głową.
Tej samej nocy matka z córką znalazły się na ostrym dyżurze w miejscowym
szpitalu, gdzie opanowano sytuację. Dla pani Allen było oczywiste, że Carrie
potrzebuje lekarstwa.
________
Dex: 66, 78 
